“Action is de hofleverancier van het onderwijs”

https://www.hln.be/binnenland/leerkrachten-tasten-vaak-in-eigen-buidel-voor-aankoop-van-lesmateriaal-action-is-de-hofleverancier-van-het-onderwijs~a5ba416e2/

Het artikel:

Leerkrachten tasten vaak in eigen buidel voor aankoop van lesmateriaal: "Action is de hofleverancier van het onderwijs"

Bijna elke leerkracht tast in eigen buidel voor de aankoop van lesmateriaal. Sommigen besteden jaarlijks honderden euro's. Dat blijkt vrijdag uit een bevraging van de socialistische vakbond ACOD Onderwijs, waaraan 1.228 leerkrachten deelnamen. "Action is de hofleverancier van het onderwijs", klinkt het.

Ongeveer 1,9 procent van de respondenten zegt niets uit te geven aan materiaal. Verder zegt 20 procent minder dan 100 euro per jaar te besteden. De rest zou meer geld op tafel leggen, 15,6 procent van de bevraagden zelfs meer dan 500 euro per jaar. Leerkrachten in het kleuteronderwijs doen de grootste uitgaven en leraren in het secundair onderwijs de kleinste.

De meeste leerkrachten zeggen in eigen buidel te tasten omdat ze hun lessen leuker en effectiever willen maken (65 procent). Veertig procent doet het omdat ze vinden dat ze anders niet goed les kunnen geven. Een minderheid (16 procent) past zich aan de schoolcultuur aan. Ze denken dat het zo hoort omdat iedereen het doet.

Impact op de gezinssituatie

Een derde van de respondenten geeft aan dat het besteden van eigen middelen een impact heeft op de gezinssituatie. In sommige gevallen is de partner het er niet mee eens, in andere gevallen is het een belasting voor het gezinsbudget.

Heel wat leerkrachten halen aan dat ze zelf materiaal kopen omdat de procedures om het via de school te doen omslachtig zijn en lang duren. Bepaalde schoolbesturen zouden hun personeel verplichten om bestellingen te doen bij leveranciers die duur zijn en een ontoereikend aanbod hebben. In andere gevallen zijn de budgetten per leerling of per klas gewoon te laag.

Contrast

Sommige leerkrachten wijzen erop dat er een contrast is tussen de eisen van bijvoorbeeld de directie of vanuit de leerplannen en de ontoereikende middelen die daar tegenover staan. Of ze kopen materiaal voor leerlingen die het thuis niet breed hebben.

Ten slotte wijzen enkele leerkrachten erop dat de middelen die er wel zijn, op de verkeerde manier besteed worden, soms zelfs voor de luxe van de directies. Zo vertelt een respondent dat de directeur en de besturen Apple-producten gebruiken terwijl de leerkrachten in de klas niet rondkomen.

Dit toont aan dat leerkrach­ten het niet doen voor de vakanties of de vaste benoeming, maar wel voor de kinderen die aan hen toever­trouwd zijn

“Het is in quasi alle sectoren ondenkbaar dat werknemers zelf een deel van hun materiaal moeten aankopen. In het onderwijs is dat blijkbaar normaal”, reageert Nancy Libert, algemeen secretaris van ACOD Onderwijs. “Deze toestand wijst enerzijds op het plichtsverzuim van de overheid - en in bepaalde gevallen van de besturen en de directies -, want zij moeten ervoor zorgen dat op de werkvloer voldoende middelen voorhanden zijn. Anderzijds toont dit aan dat leerkrachten het niet doen voor de vakanties of de vaste benoeming, maar wel voor de kinderen die aan hen toevertrouwd zijn. Het is tegelijkertijd hartverwarmend en intriest.”

Ze roept de overheid op om de werkingsmiddelen dringend op te trekken en te indexeren. “Als men de aantrekkelijkheid van het beroep wil verhogen, dan kan men misschien beginnen met het materiaal ter beschikking te stellen dat nodig is om kwaliteitsvol les te geven”, aldus Libert nog. De vakbond gaat de resultaten voorleggen aan minister van Onderwijs Zuhal Demir.

“Oh, dit is de kost niet…” – of toch wel?

Een doosje whiteboardmarkers. Stickers. Dobbelstenen. Gekleurde kaartjes. Lamineren en knippen tot in de vroege uurtjes. De Action kent mij intussen bij naam en favoriete gangpad. En blijkbaar ben ik niet alleen.

Uit een recente bevraging van ACOD Onderwijs blijkt dat bijna elke leerkracht geld uit eigen zak betaalt om lesmateriaal te kopen. Sommigen geven zelfs meer dan 500 euro per jaar uit (!). En ja, ook ik ben zo iemand. Niet omdat het moet, maar omdat ik met een idee rondloop dat morgen in de klas moet liggen. Omdat er leerlingen zijn die hun materiaal vergeten zijn. Of omdat ik weet dat het leerproces zoveel boeiender en speelser kan met dat éne extraatje.

Begrijp me niet verkeerd: ik werk op een school waar ik me welkom en gesteund voel. Als ik iets nodig heb, kan ik dat aangeven. Maar daar zit vaak net het probleem: ik weet niet altijd hoe of waar ik dat moet aanvragen. Of het is simpelweg sneller om het even zelf te kopen, vooral als dat idee zaterdagavond ineens in mijn hoofd opduikt. Bordspellen, memory, knutselmateriaal… ook in het secundair onderwijs zijn die dingen goud waard. Zeker voor leerlingen die al genoeg stil moeten zitten.

De quote uit het artikel blijft hangen: “Dit toont aan dat leerkrachten het niet doen voor de vakanties of de vaste benoeming, maar wel voor de kinderen die aan hen toevertrouwd zijn.” En dat is exact het gevoel. Want ondanks de frustratie, het prijskaartje en de lamineersessies op onmogelijke uren: we doen het voor hen. Omdat we geloven dat onderwijs méér is dan een leerplan afwerken.

Maar eerlijk? Soms wil ik het ook even van me afschrijven. Want hoewel ik mezelf wijsmaak “dit is de kost niet”, durf ik het bedrag aan het einde van het schooljaar eigenlijk niet meer uit te rekenen. Dus bij deze: een kleine ode aan alle collega’s die hun creativiteit, tijd én bankkaart in de strijd gooien voor hun leerlingen. En een stille hoop dat dit in de toekomst anders kan. Met voldoende middelen. Met duidelijke procedures. En misschien zelfs met een lamineertoestel dat ook op zaterdagnacht beschikbaar is. (Al is dat laatste misschien iets té ambitieus 😉.)

Gebruik jij eigenlijk al het materiaal dat je school voorziet? Of betrap jij jezelf er ook op dat je ‘even snel’ nog wat haalt bij de Action?