Laatste halte: een reality check met een boek in de hand en bloemen in m’n hoofd

Na een culturele rit vol onverwachte wendingen, ben ik aan het einde van deze etappe beland. Tijd om de balans op te maken. Waar ik ooit cultuur associeerde met stoffige musea en saaie theatervoorstellingen, kijk ik er nu met een heel andere blik naar. Dit semester was één grote reality check — met boeken die mijn horizon verruimden, theater dat me deed lachen, en leerlingen die me onverwacht wisten te raken met hun enthousiasme. In deze blog blik ik terug op mijn culturele groeiproces én kijk ik vooruit: waar wil ik nog naartoe, en welke haltes wil ik onderweg zeker niet overslaan?

Ben ik compleet in het diepe gesprongen? Gelukkig niet – ik had het waarschijnlijk niet overleefd. Maar ik heb wél mijn eigen culturele grenzen afgetast en ben meermaals buiten mijn comfortzone getreden. Denk maar aan het lezen van mijn eerste fantasyboek, een bezoek aan De Volksjury, theaterstukken… én ik heb heel wat nieuwe jeugdboeken ontdekt, inspiratie opgedaan bij collega’s en mijn mening over bepaalde zaken in het onderwijs meermaals – en met plezier – moeten herzien.

Als ik terugblik op dit hele portfolio durf ik te zeggen dat ik trots ben op mezelf. Toen ik eraan begon, was ik allesbehalve een boekenwurm, vond ik cultuur eerlijk gezegd behoorlijk saai en leek schrijven over mijn ervaringen vooral een verplichte opdracht. But little did I know… dat ik er stiekem van zou gaan genieten.

Spelen met taal, verhalen schrijven, ongeremd mijn mening geven, en dan ook nog de kans krijgen om die opnieuw te bekijken via de frisse invalshoeken van bezoekers op mijn blog – het gaf me een gevoel van vrijheid en plezier.

Mijn definitie van cultuur is intussen veranderd. Sterker nog: ik betrapte mezelf er laatst op dat ik mijn leerlingen enthousiast maakte voor een museumbezoek. En ik had echt weken uitgekeken naar ons klasuitstapje naar Bokrijk. Wat was ik stiekem ontroerd toen enkele leerlingen naar me toe kwamen en riepen: “Kijk, kijk, mevrouw! Een sjadoef, zoals in de les over het Oude Nabije Oosten!” Op dat moment besefte ik: ik bén veranderd. En ik vind dat eigenlijk best geweldig.

Vroeger dacht ik bij het woord ‘cultuur’ aan dingen als: saai, veel te serieus en slaapverwekkend. Maar nu zie ik dat cultuur iets is wat je zelf tot leven moet brengen. Net zoals het leven een feest is, maar je zelf de slingers moet ophangen, moet je zelf zorgen dat cultuur leuk wordt. Doe dingen die je écht interesseren (of die op z’n minst leuk lijken), laat je inspireren door anderen, en zeg niet te snel nee. Van een culturele tegenvaller ga je heus niet dood – hoogstens krijg je een goed verhaal om te vertellen. Of je leert gewoon weer iets nieuws over jezelf.

En oké, het bezoek aan de Serres van Laken staat niet in mijn blog, maar ik moét het hier toch vermelden. Had je me bij de start van deze opleiding gezegd dat ik ooit geraakt zou worden door de tuin van koning Filip, dan had ik je hard uitgelachen. Maar daar stond ik dan: sprakeloos, tussen bloemen die zó mooi waren dat je bijna vergat te ademen.

En zo was er meer: theaterstukken waarbij ik slap lag van het lachen. Boeken waar ik stiekem in wou kruipen. Artikels die me kwaad maakten, maar me tegelijk eraan herinnerden dat ik alles zou doen voor mijn leerlingen. Het hoort er allemaal bij.

Is er nog ruimte om mijn comfortzone verder uit te breiden? Zeker. Maar ik kies voor een rustige aanpak, vol succeservaringen en kleine levenslessen – en onderweg leer ik mezelf gewoon nog wat beter kennen.

En als iemand me nu vraagt of cultuur saai is? Dan zeg ik: nee hoor. Het is net een goed boek. Je moet gewoon de kaft durven openslaan.