Help, ik lees fantasy!

Voor het eerst in mijn leven kocht ik een boek dat compleet buiten mijn vertrouwde 'comfortboekenkast' viel. Mijn allereerste fantasyboek. En nee, dat ging niet vanzelf. Ik heb niets tegen het genre, maar kreeg er gewoon nooit goede tips over. Niemand in mijn omgeving leest over epische werelden, magische gaven of goden die (spoiler?) misschien niet helemaal dood zijn.

Maar toen ik nog eens door de boekenlijst van mijn opleiding scrolde, werd mijn aandacht getrokken door een opvallende blauwe kaft. Niet het aantal pagina’s (dat zijn er veel), niet het genre, maar gewoon… de kleur. Mijn innerlijke kraai werd wakker. En hoewel ik vroeger altijd koos voor het boek met de minste bladzijden – een vorm van overlevingsinstinct – ga ik de laatste jaren eerder af op covers die me intrigeren of achterflappen die mijn nieuwsgierigheid opwekken.

In dit geval was het de zin “De droom kiest de dromer, niet andersom” die me over de streep trok. Dramatisch, mysterieus én net vaag genoeg om te denken: Wat bedoelen ze daar in hemelsnaam mee?

Dat het boek meer dan 450 bladzijden telt, maakte me een beetje nerveus. Het voelde alsof ik me aan een marathon waagde zonder training. Maar ik besloot het erop te wagen. En tot nu toe heb ik daar absoluut geen spijt van.

Kleine kanttekening: ik heb het boek nog niet volledig uit. De afgelopen maand was zo druk dat zelfs mijn to-dolijstjes vermoeid zijn. Elke vrije minuut (lees: springuren met koude koffie) probeer ik een hoofdstukje te lezen.

Echt lang en diep verdwalen in het verhaal lukt me voorlopig niet. Dat ligt niet aan het boek, maar aan de intensiteit ervan. De wereld die Laini Taylor schept zit zo vol fantasie-elementen, nieuwe termen, onuitspreekbare namen en mythische logica, dat je als lezer even moet schakelen. Dit is geen boek dat je half slapend in bed leest.

Het verhaal begint bij Lazlo, een weesjongen die opgroeit in een soort kloosterweeshuis onder leiding

van strenge priesters. Lazlo is anders: dromerig, nieuwsgierig en geobsedeerd door de mysterieuze stad Ween, waar plots niemand nog iets van weet. Behalve één oude man – met wie hij uiteraard niet meer mag praten.

Maar Lazlo laat zich niet zomaar tegenhouden. Hij wordt junior bibliothecaris (beste job ooit als je van boeken en geheimen houdt) en duikt jarenlang in oude geschriften. Hij verzamelt verhalen, schrijft alles neer en blijft hopen dat hij Ween ooit terugvindt.

Zijn collega’s vinden hem maar vreemd. In plaats van zijn leven te verspillen aan verzinsels, moet hij volgens zijn leermeester dringend naar de ijsbaan en een lief zoeken. Maar Lazlo wil zijn droom volgen. En dan… lijkt die droom plots niet zo onmogelijk meer.

Op dat moment schakelt het verhaal over naar een ander hoofdpersonage: Sarai. Zij woont met haar ‘broers en zussen’ in een verborgen citadel, verzorgd door geesten. Ze zijn blauw – wat al verdacht is – en zouden volgens de buitenwereld eigenlijk allemaal uitgemoord zijn.

Elk kind heeft een speciale gave. Een zusje kan geesten controleren, een broer maakt regenwolken, en Sarai… tja, Sarai kan dingen in dromen. Wat precies, wordt langzaam duidelijk. Eén ding is zeker: ze is er niet blij mee, want ze slikt een soort elixer om haar dromen te blokkeren. Geen droom, geen drama.

Wat Lazlo en Sarai met elkaar te maken hebben? Nog onduidelijk. Maar dat er iets broeit, is zeker. Lazlo droomt namelijk van een blauw meisje – en dat kan niet, want die zouden dood moeten zijn.

Dus: ben jij benieuwd hoe het zit met Lazlo en zijn droomstad? Wat Sarai eigenlijk allemaal kan in haar slaap? Of die twee elkaar ooit ontmoeten (en of dat dan awkward wordt of magisch)? Dan raad ik je dit boek van harte aan.

Ik hoop binnenkort wat meer tijd te vinden om me helemaal te laten meeslepen, want ondanks de complexe werelden, de magische woordenschat en de plotwendingen die me soms achterlaten met gefronste wenkbrauwen, is dit boek absoluut de moeite waard.