Cultureel buiten mijn comfortzone - en toch niet flauwgevallen!

Voor het eerst in mijn culturele carrière (lees: toneelstukje in het parochiezaaltje om de hoek) besloot ik het over een compleet andere boeg te gooien. Geen lokale amateuracteurs in een productie waarvan het decor me verdacht veel deed denken aan de living van mijn bomma, maar iets anders. Spannend, toch?

Ik had m’n zinnen gezet op een show van Jade Mintjens – aanrader van een vriendin – maar die was natuurlijk al maandenlang uitverkocht. Mijn fantastische plan was dus iets minder fantastisch qua timing. Plan B dan maar: doelloos scrollen op zoek naar iets dat mij aansprak, maar toch net buiten mijn gekende comfortgenre viel. En daar: bam, ineens verscheen ‘De Volksjury’ op m’n scherm. De korte inleidende tekst gaf nauwelijks iets prijs, maar mijn buikgevoel riep: "Koop die tickets nu!" En voor ik het wist, was ik twee kaartjes rijker.

“Victoriaanse drama's, moordzaken én humor – wat kan er misgaan?”

De voorstelling beloofde een whodunnit in Victoriaanse stijl, mét kandelaars, kostuumwissels en kruisverhoren. Klinkt alsof Cluedo en een comedyshow een baby kregen. En dan blijkt, tot overmaat van verbazing, dat ik deze dames al kende van een luistertoets voor het vak Nederlands die ik ooit een slordige acht keer op repeat heb moeten zetten. De cirkel is rond, of zoiets.

Fast forward naar de avond van de voorstelling.

Ah, Antwerpen. Stad van handjes, cultuur én complete parkeerwanhoop. Dat het moeilijk parkeren is, wist ik. Maar dat je eerst een archeologisch onderzoek moet starten om te achterhalen wáár je die parkeerapp kunt downloaden? Nieuwe levels van frustratie, lieve mensen. Na dertig minuten, een digitale schattenjacht, het koppelen van bankrekeningen en wat zweet op de bovenlip, waren we eindelijk op weg naar de zaal.

De steile zaal in kwestie – op de foto lijkt het allemaal veel minder angstaanjagend, geloof me.

Binnengekomen in de Stadsschouwburg werd ik geconfronteerd met een andere uitdaging. Blijkbaar is de zaal in de voorbije vijftien jaar aanzienlijk steiler geworden. Of mijn hoogtevrees erger. Of allebei. Bovenaan de allerhoogste rij zaten we – wij, de berggeiten – te puffen, terwijl een armleuning ons zicht belemmerde en onze knieën hun intrek hadden genomen in de nek van onze voorbuur.

En toch... vanaf dan werd het alleen maar beter.

De voorstelling zelf is luchtig, interactief en verrassend slim in elkaar gezet. Laura en Silke babbelen alsof je bij hen thuis op de zetel zit – met dat verschil dat ze tussendoor van outfit wisselen, een lijk onderzoeken en het Victoriaanse drama binnenstebuiten keren. Het publiek mag meedenken, meestemmen en zelfs mee de koers van het verhaal bepalen. Je krijgt zo’n kaartje waarmee je tijdens de show keuzes maakt. Een soort moordzuchtige stemronde, zeg maar. Democratie, maar dan leuker.

De sfeer is losjes, de grappen komen spontaan, en ondanks het feit dat ze deze show al zeventien keer hebben gespeeld, voelt het allesbehalve afgehaspeld aan. Voeg daar een soundtrack bij met klassiekers als Madonna en Britney, gehuld in een Victoriaans jasje, en je krijgt een culturele cocktail die vreemd vertrouwd aanvoelt.

Bonus: er was ook een broer.

Op een bepaald moment werd de broer van een van de dames het podium op geroepen om een personage te spelen – want ja, met twee mensen wordt het soms wat krap in een moordzaak. De man kreeg een rok met hoepels, een kapje op het hoofd, en een gezicht dat zei: wat is dit hier nu weer. En toch, hij gíng ervoor. Stemmetje erbij, theatraal handgewuif – Oscarwaardig.

We gingen met een gesloten zaak én een brede glimlach naar huis. En kijk, dat had ik niet verwacht van een avond die begon met een parkeergate en een knieën-in-je-nek-ervaring.

Conclusie?

Heb je zin in iets anders, wil je lachen én Sherlock Holmes uithangen met Britney op de achtergrond? Geef dit Victoriaanse moordfeestje dan zeker een kans. Maar écht – niet in Antwerpen. Hasselt wacht met betere stoelen en minder stress. You're welcome! 😉