Dagdroom – Hannah Grace: een droom die wat wakker blijft

Enkele kerstmissen geleden begon mijn avontuur in Maple Hills met IJsbreker. Een boek dat destijds werkelijk overal opdook: op sociale media, in boekwinkels, in elke boekgerelateerde conversatie. De verwachtingen waren torenhoog, en – zeldzaam maar waar – werden ook volledig ingelost. Ik kreeg het boek cadeau, netjes ingepakt onder de kerstboom, maar het duurde niet lang voor het cadeaupapier aan flarden ging en ik met mijn hoofd in de sneeuw van Maple Hills verdween. Magie.

Bron foto: Standaard Boekhandel

Nu, enkele jaartjes later, las ik het derde en laatste deel van de reeks: Dagdroom. Al een tijdje stond deze op mijn radar, en toen de publicatiedatum dichterbij kwam, kon je mij gegarandeerd ergens tussen de boekenkasten vinden, op zoek naar de Nederlandstalige versie. Want toegegeven: een reeks in het Nederlands starten en dan halverwege overschakelen naar het Engels? Onaanvaardbaar, als je het mij vraagt.

Telkens weer verliet ik de winkel met lege handen en een groeiend ongeduld. “Het komt morgen pas binnen,” werd er herhaaldelijk gezegd. Tot ik op een van die dagen aan de praat raakte met een jonge verkoopster die het boek al gelezen had. We wisselden meningen uit (het tweede boek vonden we beiden wat minder), en zij verzekerde me: Dagdroom zou het waard zijn. “Ik had er echt een paar dagen voor nodig om te bekomen,” zei ze. Mijn verwachtingen? Onmiddellijk skyhigh.

Op D-day – ik had het bijna in mijn agenda gezet als officiële feestdag – stormde ik na het werk de winkel binnen. Er zouden maar vier exemplaren zijn, en uiteraard ging iedereen die willen, toch? Spoiler: niemand leek ernaar te vragen, behalve ik. Na vruchteloos zoeken vroeg ik hulp aan een medewerkster aan de balie. Wat ik toen te horen kreeg, deed mijn enthousiasme in elkaar stuiken als een slecht gebakken soufflé: “Dat is maar een richtdatum hoor. De échte belangrijke boeken liggen dan al in de winkel. Dit boek? Dat kan nog een paar dagen duren. Dag.”

Excuseer? Sinds wanneer bepaalt iemand anders wat een belangrijk boek is voor mij? En is een beetje boekliefde bij boekenverkoopsters niet de absolute minimumvereiste?

Enfin. De dagen daarna bleef ik terugkeren als een koppige mot naar het licht… tot daar eindelijk het boek lag. Glimmend. Nieuw. Mij lonkend. Ik begon meteen te lezen.

Maar eerlijk? Het klikte niet meteen. Het verhaal kwam traag op gang, de wisseling van perspectief tussen de twee hoofdpersonages voelde wat onhandig aan en de dagen sleepten zich voort. Ik bleef echter koppig doorlezen. Want hé, ik hoorde die verkoopster nog zo zeggen dat het verhaal haar emotioneel murw had geslagen – dus dat zou ook wel bij mij gebeuren, toch?

Alleen… dat gebeurde niet. Er zaten zeker leuke en romantische scènes in. Maar het verhaal bleef voorspelbaar. Geen plotwending die me van mijn sokken blies. Geen emotionele mokerslag. En hoewel ik tot het einde hoopte op dat ene moment dat alles rechtvaardigde, sloeg ik de laatste bladzijde om met een zucht. Geen frustratie, maar ook geen wow-gevoel. Het was gewoon… oké.

Misschien heeft de verkoopster me onbewust gewoon een droom verkocht die voor haar wél uitkwam. Misschien heb ik een diepere laag gemist. Maar waarschijnlijk was dit boek gewoon niet mijn ding.

Wil ik je nu ontmoedigen om het te lezen? Zeker niet. Ik ben blij dat ik de Maple Hills-reeks heb afgerond, want zo ben ik nu eenmaal: ik hou van afgeronde zaken. En IJsbreker, die wil ik jou wél écht aanraden. Dus als je houdt van luchtige, romantische young adult-verhalen, geef die zeker een kans. Of je daarna ook verder duikt in de reeks? Die keuze laat ik helemaal aan jou over!