Ge-Tic-t: Een toneelstuk vol afwijkingen (en lachbuien)

Je stapt “normaal” de theaterzaal binnen, maar geloof me, niemand garandeert dat je er ook weer “normaal” uitkomt.

Dit is een voorstelling waarbij je je lachspieren opwarmt tot ze verzuren, en waarbij je niet uitsluit dat je met een (nieuwe) tic naar huis gaat. Klinkt spannend, toch?

Over het scenario zelf wil ik niet te veel verklappen. Waarom? Omdat ik er rotsvast van overtuigd ben dat je met een blanco hoofd (of gewoon een leeg blik) de zaal moet binnenstappen. Maar ik neem jullie graag mee in mijn eigen ervaring. En die was… op zijn zachtst gezegd verrassend.

Toneel en ik: een haat-liefdeverhouding

Om eerlijk te zijn, toneel en ik hebben een wat hobbelig verleden. Het begon al in de kleuterklas, toen ik vol verwachting naar een voorstelling over een meisje met een rood kapje ging kijken. Wat bleek? Dat kind raakte verdwaald in een donker bos – hallo, trauma!

Fast forward naar de lagere school: ongemakkelijke houten stoeltjes, zwetende klasgenootjes die ‘zingen’ en dan ook nog een verslag moeten schrijven over hoe “prachtig” het allemaal was. Echt, mijn motivatie was toen al op.

En toen dacht ik: oké, nu mag ik eindelijk zelf kiezen. Vol goede moed boekte ik een ticket voor een zogenaamd hilarische voorstelling. Spoiler alert: ik zat 90 minuten stomverbaasd te kijken naar een parade van Kempische grapjes waar mijn Antwerpse ziel geen jota van begreep. En het publiek? Louter 70-plussers. Awkward.

Maar genoeg geklaag! Want “Ge-Tic-t” heeft het onmogelijke gedaan: het heeft mijn cynische kijk op toneel compleet veranderd. En dat is niet eens overdreven.

Een simpel, geniaal concept

Het stuk speelt zich af in een ruimte met een handvol personages, elk met hun eigen tic. De ene probeert wanhopig z’n irritatie te verbergen, de andere ziet z’n eigenaardigheden niet eens als “iets geks”. En samen? Ja hoor, ze zitten gezellig te wachten op een dokter die… nergens te bekennen is. Gelukkig is er een assistente die probeert de boel te redden met haar “normaliteit” – al is die behoorlijk discutabel.

Het briljante aan “Ge-Tic-t” is dat het niet ingewikkeld hoeft te zijn om hilarisch te zijn. Je herkent jezelf (of erger nog: je collega’s) in de meest bizarre gewoontes. Voor je het weet, zit je met tranen in je ogen van het lachen en hoop je stiekem dat de dokter nooit komt opdagen.

Een aanrader? Ja, ja, duizendmaal ja!

Laat me heel eerlijk zijn: dit was een zalig avondje uit. Zo goed zelfs dat ik serieus overwoog om nóg eens te gaan. Maar ja, laten we niet overdrijven – ik blijf een kritische toneelganger.

Heb jij binnenkort een gaatje in je agenda? Wil je een avond lang onbezorgd lachen, je hersenen even op stand-by zetten, en vooral veel plezier maken? Dan is dit jouw voorstelling. Neem het van mij aan: je hebt dit nodig in je leven.

En voor ik het vergeet: mocht je na de voorstelling plots gekke tics ontwikkelen, ik ontken elke verantwoordelijkheid. Vraag je je af of ik zelf met onverklaarbaar vreemd gedrag naar huis ging? Tja, na zo’n opvoering is dat toch geen vraag meer, maar een feit. ;)