Mijn hart verloor ik ergens tussen pagina 1 en 267

Het wordt spectaculair. Beloofd.

Een boek dat ik gegarandeerd nog eens lees. En nog eens. En nóg eens. Misschien koop ik zelfs een extra exemplaar, voor de zekerheid.

Het begon allemaal tijdens de zomer van 2024. Samen met een vriendin ging ik op reis, en tijdens een terugblik in september vertelde ze me over het boek. Niet zomaar een boek. Nee, een boek dat ze al minstens vijf keer had gelezen - en dat steeds opnieuw in haar bibliotheektas belandde.

“Het is echt zo goed,” zei ze, met een blik die alleen echte boekenliefhebbers begrijpen. “Echt iets voor jou.”

Nu, als Lore zegt dat het iets voor mij is, dan is het dat ook. Ze kent mijn smaak als geen ander: wat ik verslind en wat ik na pagina 10 achterlaat op de salontafel. Maar vreemd genoeg had ik het boek al vaker zien liggen zonder me aangesproken te voelen, of toch niet genoeg om het mee te nemen. Tot nu.

De jacht op het boek

Enkele dagen later zat het in de brievenbus. Ja hoor, ik had het meteen besteld. Niet bij de Standaard Boekhandel gehaald zoals ik altijd doe – het boek is al wat ouder en moeilijk in winkels te vinden – dus online was de enige optie. Waarom niet gewoon lenen uit de bib, vraag je? Nou, ik hou ervan dat een boek echt van mij is. Dat ik het overal mee naartoe kan nemen zonder die eeuwige bib-stress: “Oh nee, ik moet het nog inleveren voor de 30ste!”. Dat bederft het leesplezier, toch? Maar goed, genoeg daarover. Of zoals Anna, het hoofdpersonage, zou zeggen: “Ik praat weer te veel en zeg rare dingen”.

Opgeslokt en uitgespuwd

Dit boek heeft me opgeslokt, alle 267 pagina’s lang, en daarna zonder genade weer uitgespuwd. Niet zachtjes, hoor. Nee, echt boem pats, voetjes op de grond, weg magie. Zonder te veel te verklappen: dit verhaal heeft me dag – en nacht – beziggehouden. Het zette me aan het denken, filosoferen, reflecteren – zo’n boek is het.

Het was prachtig. Pijnlijk. En ja, ook stom. Maar dat laatste ligt aan mij. Halverwege begon ik hoop te koesteren, in mijn hoofd al een perfect, mooi einde te breien. Maar dat einde? Dat kwam er niet. Stom, dus. Of eerder geniaal, als je het objectief bekijkt.

Zoals de auteur het zelf zegt: “Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.”

Een must-read (echt, geen discussie)

Meer ga ik niet verklappen. Niet omdat ik het niet wíl, maar omdat ik vind dat je het zelf moet ontdekken. Dit boek is een pareltje, een absolute must-read. Dus ja, leen het in de bib of koop het. Maar lees het. Echt.

Oh, en als je je afvraagt of ik het boek nog een keer ga lezen? Spoiler alert: absoluut.